جواب اجمالى:
تقیه از ریشه وقى به معناى پرهیز کردن و حفظ نفس از خطر است و تقیه اظهار کفر و پنهان کردن عقیده و ایمان در قلب است، بخلاف نفاق که اظهار ایمان و پنهان کردن کفر و خبث باطن است. تقیه مانند بسیارى از موضوعات شرعى، داراى احکام پنجگانه تکلیفى است که فقط یک قسم آن واجب است، نه در همه جا.
اصل جواز و عدم حرمت تقیه از طریق قرآن، سنت نبوى و حکم عقل قابل اثبات است، که مورد اتفاق فریقین مى باشد. ولى علت این که شیعیان بیشتر به تقیه اهمیت مى دهند این است که در طول تاریخ اسلام، شیعیان مورد آزار و اذیت بوده اند و براى حفظ دین و حفظ جان، مجبور به پنهان کردن عقیده خود بوده اند.
